Ο κατ' οίκον περιορισμός επηρεάζει την ψυχολογία μας και πυροδοτεί σκέψεις και συναισθήματα που θα αφήσουν χωρίς αμφιβολία το στίγμα τους για πολύ καιρό.

Ξεκινώντας από την αλλαγή στην καθημερινότητά μας και συνεχίζοντας με όλες εκείνες τις αιφνίδιες αλλαγές που βιώνουμε τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά θα συμφωνήσουμε πως ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση απώλειας σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα της ζωής μας. Χάνουμε την ελευθερία κινήσεων που είχαμε , χάνουμε τον έλεγχο, χάνουμε τη διάθεση να κάνουμε σχέδια, χάνουμε την ψυχραιμία μας, χάνουμε την αισιοδοξία μας και πολλά άλλα.

Ποια είναι όμως η επικρατέστερη ψυχολογία που έχουμε όταν είμαστε στην απομόνωση, τον αποκλεισμό και την καραντίνα;

Ένα από τα πρώτα συναισθήματα που νιώθουμε είναι ο θυμός. Θυμώνουμε με τα αυστηρά μέτρα, με τις ειδήσεις, με αυτούς που γίνονται υπερβολικοί αλλά και με τους άλλους που δεν ακολουθούν τα μέτρα με αποτέλεσμα να μας εκθέτουν σε κίνδυνο. Θυμώνουμε επίσης με τους δικούς μας ανθρώπους που επιμένουν  να βγαίνουν από το σπίτι χωρίς να φοβούνται, θυμώνουμε με τα παιδιά μας που γκρινιάζουν και δεν ικανοποιούνται με τις προτάσεις ψυχαγωγίας που τους παραθέτουμε, θυμώνουμε με το σύντροφό μας που έχει ξεχάσει να περνά χρόνο μαζί μας και δυσκολεύεται με τις νέες συνθήκες.

Ένα επόμενο συναίσθημα που νιώθουμε είναι αυτό του φόβου. Φοβόμαστε για την υγεία μας και για την υγεία των ανθρώπων μας, φοβόμαστε για τη φροντίδα που μπορεί να μην έχουμε αν το Εθνικό Σύστημα Υγείας καταρρρεύσει, φοβόμαστε για το χειρότερο, φοβόμαστε για το μέλλον αλλά και για το παρόν, φοβόμαστε για τις δουλειές μας, φοβόμαστε για το άγνωστο.

Πέρα από το θυμό και το φόβο αισθανόμαστε και θλίψη. Θλίψη για τους γείτονές μας που πεθαίνουν κάθε μέρα αβοήθητοι, θλίψη για τις ευπαθείς ομάδες που κινδυνεύουν, θλίψη για τα όνειρα που είχαμε και χάθηκαν, θλίψη για τα σχέδια που κάναμε και έμειναν στη μέση, θλίψη για τις δυσκολίες που διαφαίνονται στον ορίζοντα, θλίψη για τις διαπιστώσεις που κάνουμε ως προς την ποιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων μας.

Κι όλα αυτά  σε συνδυασμό με το άγχος που συχνά μας κυριεύει και επηρεάζει αρνητικά την ψυχική υγεία μας. Χρειαζόμαστε τώρα πιο πολύ από ποτέ τρόπους που θα μας βοηθήσουν να διατηρήσουμε την ψυχική ισορρροπία ενώ μένουμε στο σπίτι καθώς κανείς δεν μας εγγυάται τη διάρκεια αυτής της κρίσης. Ο καλός ύπνος, η σωστή διατροφή, ο δικός μας χώρος και χρόνος , ο προγραμματισμός δραστηριοτήτων μέσα στο σπίτι και η επικοινωνία με τους άλλους είναι μερικά μόνο από αυτά που οφείλουμε να διατηρήσουμε ζωντανά στην καθημερινότητά μας. Άλλωστε ο καλύτερος τρόπος για να μειώσουμε το στρες, όπως υποστηρίζει ο Ben Fletcher, δεν είναι να μειώσουμε τις απαιτήσεις μιας κατάστασης αλλά να αυξήσουμε την υποστήριξη που έχουμε. Κι αν έχουν αλλάξει οι τρόποι επικοινωνίας στις μέρες μας δεν παύουν να είναι πολύτιμοι σύμμαχοι στον αγώνα που δίνουμε.

Αν και είναι πολύ σημαντικό να ενημερωνόμαστε θα πρέπει να προσέχουμε την ποσότητα των αρνητικών ειδήσεων που διαβάζουμε ή/και ακούμε καθώς όσο παραπάνω βομβαρδιζόμαστε από δυσάρεστα νέα, τόσο πιο απαισιόδοξοι γινόμαστε. Υιοθετούμε επομένως συχνά και απαραίτητα διαλείμματα στα οποία ασχολούμαστε με ευχάριστες δραστηριότητες είτε μόνοι μας είτε με άλλους.

Όσοι είμαστε γονείς ας θυμόμαστε πως με τη δική μας συμπεριφορά διαμορφώνουμε τάσεις στις συμπεριφορές των παιδιών μας. Με άλλα λόγια αν είμαστε θετικοί, ήρεμοι και αισιόδοξοι θα μπορέσουν κι εκείνα να συνεργαστούν μαζί μας καλύτερα και να ανταποκριθούν ικανοποιητικά στο στρες των ημερών.

Τέλος δεν θα πρέπει να αφήσουμε τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουμε και τις συνέπειες της απομόνωσης να επηρεάσουν σε βάθος την ψυχική μας υγεία και να λυγίσουν τις ψυχικές δυνάμεις μας. Κι όταν όλο αυτό θα έχει περάσει εμείς θα φέρνουμε στο μυαλό μας τα λόγια του Edmund Hillary: "Δεν νικήσαμε το βουνό αλλά τους εαυτούς μας.".

* Μπορείτε να κάνετε την εγγραφή σας στο κανάλι μου για να βλέπετε βίντεο, συνεντεύξεις και ομιλίες μου.