Με το να τρώμε υγιεινές μορφές υδατανθράκων, όπως όσπρια π.χ. οι φακές και τα φασόλια ή τα λαχανικά και τα φρούτα, σε συνδυασμό με τα κατάλληλα είδη πρωτεϊνών και λιπών, μπορούμε να διατηρήσουμε σταθερά τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα μας και ως εκ τούτου να μειώσουμε το αίσθημα πείνας, καθώς και την έντονη επιθυμία για ζάχαρη και άμυλο. 

Αν είναι συνήθειά σας να καταναλώνετε επεξεργασμένους υδατάνθρακες, οι οποίοι έχουν υψηλό γλυκαιμικό δείκτη, το πάγκρεάς σας θα χρειαστεί να παράγει πολλή ινσουλίνη προκειμένου να μειώσει και πάλι το επίπεδο σακχάρου στο αίμα. Κάτι τέτοιο λανθάνει “εξάντληση” του παγκρέατος  και ύπαρξη προβλημάτων που σχετίζονται με την ινσουλίνη και την ινσουλινοαντίσταση. Αν είναι πια αργά, και έχετε φάει ήδη το γλυκάκι σας, μπορείτε να κάνετε χρήση αυτής της έξτρα ενέργειας που σας παρέχουν οι περίσσιοι υδατάνθρακες.

Ασκηθείτε! Η άσκηση θα απομακρύνει τα αποθέματα γλυκόζης που έχουν αποθηκευτεί στους περιφερικούς μυς σας και… αν έχετε αντοχή για αρκετή γυμναστική τα αποθέματα θα εξαντληθούν τελείως, περνώντας την σκυτάλη στα αποθέματα πλέον γλυκογόνου του ήπαρ σας. (Εκτός βέβαια αν ξαναφάτε… ). 

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν απαραίτητοι υδατάνθρακες, σε αντίθεση με τις πρωτεΐνες και τα λίπη, κάποια από τα οποία είναι απαραίτητο να λαμβάνουμε από την διατροφή μας. Το σώμα μας μπορεί να παράγει όλα τα είδη υδατανθράκων από πρωτεΐνες και λίπη. Τότε...γιατί τρώμε υδατάνθρακες; 

Εκτός από την ενέργεια, δηλαδή τις θερμίδες, η ζάχαρη δεν έχει κανένα όφελος για το ανθρώπινο σώμα. Αντ’ αυτού, η απορρόφησή της απαιτεί βιταμίνες και μέταλλα τα οποία λιγοστεύουν τα αποθέματα θρεπτικών στο σώμα μας και αυξάνουν την ανάγκη μας για αντικατάστασή τους με αποτέλεσμα να καταναλώνουμε ολοένα και περισσότερη τροφή από εκείνη που πραγματικά θα χρειαζόταν ο οργανισμός μας. 

Βραχύχρονα σήματα όπως η CCK (χολοκυστοκινίνη), ορμόνη η οποία εκκρίνεται από εξειδικευμένα κύτταρα του λεπτού εντέρου και το GLP – 1 (γλυκαγονοειδές πεπτίδιο – 1), το οποίο εκκρίνεται από τα L κύτταρα του εντέρου, κατά τη διάρκεια του φαγητού, μεταβιβάζουν στον εγκέφαλο σήματα κορεσμού. Το GLP – 1 διεγείρει την έκκριση της ινσουλίνης από τα β κύτταρα του παγκρέατος, η οποία επιδρά στον εγκέφαλο σηματοδοτώντας την διαθεσιμότητα υδατανθράκων και κατ΄επέκταση την διάσπασή τους και την αποθήκευσή τους στους περιφερικούς μυς, όπου θα είναι διαθέσιμοι για χρήση. Ως επακόλουθο μετά από την αποθήκευση αυτή, τα επίπεδα ινσουλίνης επιστρέφουν στο φυσιολογικά όρια. Όσους περισσότερους επεξεργασμένους υδατάνθρακες τρώμε τόσο περισσότερο ανεβαίνουν τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα και έτσι, τόσο περισσότερη ινσουλίνη πρέπει να εκκριθεί για την αποκατάσταση των επιπέδων σακχάρου. 

Στα μακρόχρονα σήματα περιλαμβάνεται εκτός από την ινσουλίνη και η λεπτίνη, η οποία εκκρίνεται από τον λιπώδη ιστό (λιποκύτταρα) αναλογικά με την μάζα του σώματός μας και αναστέλλει την επιθυμία για τροφή. Όσο περισσότερο λίπος υπάρχει στο σώμα μας τόσο περισσότερο λεπτίνη εκκρίνεται. Όταν τα επίπεδα της λεπτίνης μειώνονται, όπως στη νηστεία, εκκρίνονται τα νευροπεπτίδια NYP και AgRP, ενώ αναστέλλεται η έκκριση σημάτων που καταστέλλουν την όρεξη ως απόκριση της μείωσης του λιπώδους ιστού. 

Ο πρωταρχικός στόχος όλων αυτών των σημάτων είναι ο εγκέφαλός μας. Το σώμα μας στην πραγματικότητα “δεν μας έχει καμία εμπιστοσύνη”! Πρέπει πάντα να ελέγχει, το ίδιο, αν τροφοδοτείται και φροντίζεται σωστά. Σε αντίθετη περίπτωση, οι προειδοποιήσεις γίνονται αισθητές και μάλιστα επμένουν μέχρι να ο εγκέφαλός μας να βεβαιωθεί ότι είμαστε ικανοί και μέσα στα φυσιολογικά και ασφαλή όρια για επιβίωση πάνω σε αυτόν τον πλανήτη… Εξ’ ου και αισθανόμαστε την επιθυμία για υδατάνθρακες. Θα ακούσετε εσείς την επιθυμία σας;