Το συγκεκριμένο μέτρο μπορεί πράγματι να συμβάλει στη μείωση της κατάχρησης αντιβιοτικών στη χώρα μας και στον περιορισμό των πολυανθεκτικών στελεχών μικροβίων, που αποτελούν ένα μείζον ζήτημα δημόσιας υγείας, καθώς υπολογίζεται ότι δυνητικά έως το 2050, οι λοιμώξεις από ανθεκτικά μικρόβια θα ευθύνονται ετησίως για 10 εκατομμύρια θανάτους παγκοσμίως, περισσότερους από αυτούς που θα προκαλεί ο καρκίνος.

Ωστόσο η υποχρεωτική συνταγογράφηση θα πρέπει να συνοδευτεί από την έμπρακτη εγγύηση της πολιτείας και του υγειονομικού συστήματος ότι ο πάσχων που χρήζει αντιβιοτικής θεραπείας, θα έχει πρόσβαση στη διάγνωση και τη θεραπεία έγκαιρα και δωρεάν. Οι διαχρονικές παθογένειες της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και η υπολειτουργία του θεσμού του οικογενειακού ιατρού συνιστούν πηγή ανησυχίας για τους ασθενείς ότι θα υποχρεώνονται στην πράξη να απευθυνθούν σε μη συμβεβλημένους ιατρούς προκειμένου αποφύγουν την πολυήμερη αναμονή για τη διάγνωση και τη συνταγή τους.

Η επιβολή της υποχρεωτικής διάθεσης αντιβιοτικών με ιατρική συνταγή θα πρέπει να συνοδευτεί και από άλλα μέτρα, καθώς διεθνείς μελέτες αποδεικνύουν την κατάχρησή τους όχι μόνο σε επίπεδο κοινότητας, αλλά και στο νοσοκομειακό περιβάλλον στην Ελλάδα. Για το λόγο αυτό, μία δυναμική απάντηση στη συγκεκριμένη πρόκληση δημόσιας υγείας οφείλει να βασίζεται σε μία ολιστική προσέγγιση του φαινομένου με το συντονισμό, τη συνεργασία και την ευαισθητοποίηση όλης της αλυσίδας, από την πολιτεία και τους κλινικούς ιατρούς, στους φαρμακοποιούς και τους πολίτες.