Oι γονείς δεν πρέπει να παραμένουν μαζί για χάρη των παιδιών διότι όπως φαίνεται το διαζύγιο είναι λιγότερο επιβλαβές για τα παιδιά όταν συμβαίνει στις μικρές ηλικίες τους. Αυτό προκύπτει από την πρώτη σημαντική μελέτη για την εκτίμηση των συναισθηματικών επιπτώσεων του διαζυγίου στα παιδιά.

Ο χωρισμός των γονιών, ακόμη και χωρίς διαζύγιο, είναι πιθανότερο να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών τους ηλικίας 7-14 ετών, ενώ το πρόβλημα είναι μικρότερο έως ανύπαρκτο για τα μικρότερα παιδιά, σύμφωνα με μια βρετανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Social Science and Medicine.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Emla Fitzsimons του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης του University College London μελέτησαν 6.245 παιδιά και νέους, εστιάζοντας στις -πιο συνηθισμένες- περιπτώσεις που ο πατέρας έφυγε από το σπίτι μετά το χωρισμό. Λίγο πάνω από το 40% των γάμων στο Ηνωμένο Βασίλειο καταλήγουν σε διαζύγιο. Οι γυναίκες αντιπροσώπευαν το 90% των μοναχικών γονέων και τα περισσότερα παιδιά στη μελέτη ζούσαν με τις μητέρες τους μετά από ένα χωρισμό.

Διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά ηλικίας 7-14 ετών που βιώνουν τη διάλυση του γάμου των γονιών τους, έχουν 16% αύξηση στα συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης, και αύξηση 8% στις διαταραχές συμπεριφοράς, ιδίως τα αγόρια. Το εισοδηματικό και γενικότερο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο δεν φαίνεται να παίζει ρόλο, καθώς τόσο τα φτωχότερα όσο και τα πλουσιότερα παιδιά εμφανίζουν ψυχικές επιπτώσεις μετά το χωρισμό των γονιών τους.

Αντίθετα, τα παιδιά ηλικίας 3-7 ετών δεν έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα για τέτοια προβλήματα (άμεσα ή έως τα 14 τους) από ό,τι οι συνομήλικοί τους που ζουν κανονικά με τους δύο γονείς τους.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, «ο χωρισμός της οικογένειας είναι επιβλαβής για την ψυχική υγεία των εφήβων, όταν συμβαίνει αργά στην παιδική ηλικία, αλλά όχι όταν συμβαίνει νωρίς».

Η αποχώρηση του πατέρα από την οικογενειακή εστία μετά το χωρισμό, όταν ακόμη το παιδί είναι μικρό, σύμφωνα με τη μελέτη, «δεν έχει βραχυπρόθεσμες συνέπειες και μόνο μικρές μεσοπρόθεσμες, αποκλειστικά μάλιστα στα κορίτσια. Από την άλλη, η αποχώρηση του πατέρα σε πιο προχωρημένη παιδική ηλικία σχετίζεται με μια αύξηση στην εσωτερίκευση των προβλημάτων τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια».