Τα Χαρισματικά παιδιά, ως επί το πλείστον, δεν καλύπτονται από το επίπεδο του μαθήματος του σχολείου. Αυτό το γεγονός τα οδηγεί στην τελειομανία, στην περίπτωση που δουν ανταγωνιστικά το σχολικό πλαίσιο. Εφόσον δεν υπάρχει μια ανώτερη στοχοθέτηση, που να ξεπερνά το επίπεδο του μαθήματος και να τα κινητοποιεί, αναλώνονται στο να κάνουν αυτή την ταλάντωση στο άνω όριο του πήχη υιοθετώντας τον υψηλότερο διαθέσιμο στόχο. Αν τα παιδιά δεν δεχτούν αυτό τον ανιαρό ρόλο θα ξεκινήσουν να διασκεδάζουν την κατάσταση μέσα στην τάξη, να επιδεικνύουν τις κοινωνικές του ικανότητες διακωμωδώντας το μάθημα, να αδιαφορούν για την εκπαιδευτική διαδικασία και να παρουσιάζουν διάσπαση προσοχής.

Τα Χαρισματικά παιδιά έχουν μια διαφορετική οπτική. Ο άνθρωπος από τη φύση του φοβάται ό,τι δεν μπορεί να κατανοήσει και επομένως, ένα παιδί με διαφορετική οπτική σε μία τάξη όταν λειτουργεί ως μονάδα αντιμετωπίζεται ως αντίθετο και ξένο. Εάν όμως μπει σε μια ομάδα, εκεί αυτομάτως γίνεται συμπληρωματικό· αποκτά ρόλο και τα υπόλοιπα παιδιά αναγνωρίζουν τη συνεισφορά του. Αρχίζουν να εκτιμούν πλέον τη διαφορετικότητα γιατί αντιλαμβάνονται ότι από εκεί πηγάζουν καινούριες ιδιότητες για την ομάδα, κάτι που λειτουργεί προς όφελος όλων. Το Χαρισματικό παιδί αναπτύσσει στρατηγικές επικοινωνίας με τα άλλα παιδιά, αρχίζει να εκτιμά τη δουλειά τους στην ομάδα, προσπαθεί να τα βοηθήσει να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους και διαμορφώνει ηγετικά χαρακτηριστικά. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι απαραίτητο να ομαδοποιούνται τα παιδιά ανάλογα με τα ενδιαφέροντα, τις κλίσεις και τις δεξιότητες τους, να συγκροτούν σύνολα με πολυποίκιλες ικανότητες που διαμορφώνουν ανομοιογενείς ομάδες. Οι ομάδες αυτές καλούνται να πραγματευτούν διαθεματικές εργασίες (project-based learning) και με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μαθαίνουν να συνεργάζονται, να αναλαμβάνουν ευθύνες, αναπτύσσουν τη δημιουργικότητα και την κρίση τους, χρησιμοποιούν συνδυαστική γνώση, ενώ βλέπουν την πρακτική εφαρμογή και ένα απτό αποτέλεσμα των όσων διδάσκονται στο μάθημα.

Για να μπορέσουν τα Χαρισματικά παιδιά να αντιπαρέλθουν το γεγονός ότι υπάρχει ένας συγκεκριμένος δείκτης δυσκολίας σε αυτά που πραγματεύονται στην τάξη, πρέπει να διαχειριστούν ανοιχτά προβλήματα (problem-based learning). Τα ανοιχτά προβλήματα, σε αντιδιαστολή με τις ασκήσεις που έχουν καθορισμένη λύση, δεν έχουν σωστή ή λάθος απάντηση, δεν έχουν και ταβάνι στη δυσκολία ή στο βάθος που θα τα διερευνήσει το παιδί και επομένως, εξασφαλίζουν χώρο ελεύθερης έκφρασης για τους μαθητές. Κάθε παιδί λαμβάνει υπ’ όψη του όσες περισσότερες παραμέτρους μπορεί, επεξεργάζεται το μεγαλύτερο δυνατό όγκο δεδομένων και μπαίνει σε όσο μεγαλύτερο βάθος αντέχει για να παρουσιάσει μια πιο ολοκληρωμένη λύση. Τα παιδιά δε σταματούν την προσπάθεια για τη βελτιστοποίηση της λύσης τους, εφόσον δεν υπάρχει κάποιο ορατό άνω όριο, μαθαίνουν να δουλεύουν πάνω σε πραγματικά προβλήματα και δεν μπαίνουν σε ευθύ ανταγωνισμό μεταξύ τους, εφόσον όλα έχουν μία διαφορετική και όχι απαραίτητα λάθος πρόταση για τη λύση του προβλήματος. Αναπτύσσουν επιχειρηματολογία, μαθαίνουν να αιτιολογούν και αρχίζουν να σκέφτονται πέρα από αυστηρές μεθοδολογίες και κανόνες.

Στο σύγχρονο εκπαιδευτικό περιβάλλον, είναι πολύ σημαντικό ο παιδαγωγός να διδάσκει επί της ουσίας το αντικείμενο και μην μένει περιορισμένος από μεθοδολογίες. Οι μεθοδολογίες, εξ’ ορισμού, είναι τα βήματα που προτείνει αυτός που βλέπει τη λύση ενός προβλήματος σε αυτούς που δεν την βλέπουν, έτσι ώστε να καταφέρουν, ακολουθώντας τα, να φτάσουν σε ένα αποτέλεσμα. Ένα παιδί που μπορεί να δει τη λύση του προβλήματος δε θα πρέπει να εξαναγκάζεται να ακολουθήσει τη μεθοδολογία γιατί έτσι περιορίζεται η αποκλίνουσα σκέψη του. Είναι λάθος ο εκπαιδευτικός να κρίνει το παιδί σε σχέση με το εάν έχει ακολουθήσει την προτεινόμενη μεθοδολογία. Θα πρέπει να κρίνει την ορθότητα του τρόπου σκέψης που έχει ακολουθήσει και εφόσον είναι λάθος να βρει ένα παράδειγμα που να έχει τη διακριτική ικανότητα να αναδείξει αυτό το σφάλμα στα μάτια του παιδιού. Επιπλέον, ο εμπλουτισμός της ύλης κρίνεται απαραίτητος στη διαδικασία εκμάθησης. Έστω και προαιρετικά, είναι δόκιμο να διατίθεται υλικό διαβαθμισμένης δυσκολίας στα παιδιά τα οποία δεν καλύπτονται από το υπάρχον.

Συνοψίζοντας, όλα τα παιδιά στο σχολείο, και πολύ περισσότερο τα Χαρισματικά παιδιά, έχουν ανάγκη να ανοίξουν το εύρος της αντίληψης τους, διερευνώντας τον τρόπο που επικοινωνούν όλα τα γνωστικά πεδία μεταξύ τους (διαθεματικότητα) και ανακαλύπτοντας την αναγκαιότητα και εφαρμογή τους στον πραγματικό κόσμο. Είναι ζητούμενο μέσα από τη δημιουργικότητα να αναπτύξουν πρωτότυπες ιδέες και να φτιάξουν δικές τους μεθοδολογίες. Με εργαλείο την κρίση τους, πρέπει να εξετάσουν τα αντικείμενα σε βάθος, όπως είναι αναγκαίο να μάθουν να διαχειρίζονται τη δυσκολία και την αποτυχία. Οφείλουν να αποκτήσουν αυτονομία στη μάθηση, να μη φοβούνται να ξεφύγουν από την πεπατημένη. Έτσι θα σπάσουν τα στενά όρια της στείρας απομνημόνευσης, θα αποκτήσουν ελευθερία έκφρασης και θα οδηγηθούν σε διαρκή βελτίωση καλύπτοντας φυσιολογικά τις συναισθηματικές και κοινωνικές τους ανάγκες με συνομηλίκους τους.